MDS 442
Subiektywna opinia: Rodzina magnetofonów MDS-41x/43x/44x(x) jest niewątpliwie legendarna.
Rodzina ta jest dość liczna. Z punktu widzenia stylistyki można ją podzielić co najmniej na dwie generacje. Pierwszą, z modelami 417, 418, 430, 430B i drugą, z 432, 440, 442 i 4421.
Niestety trudno ustalić czym różniły się miedzy sobą poszczególne modele. Np. 432, w odróżnieniu od 44x, nie był wyposażony w Dolby C. 440 podobno było modelem eksportowym 442 z opisami po angielsku. Jednak wiemy, że zdarzają się też 442 w wersjach angielskiej i francuskiej (obydwie wersje czasem występują pod marką MacWatts). 4421 to ostatnie wcielenie tego magnetofonu produkowane już po roku 1990 - łatwo je odróżnić po wyprofilowanych klawiszach sterujących.
Poszczególne egzemplarze różniły się też między sobą wewnętrznie. Celowo nie użyłem słowa "typy" lub "modele" ponieważ rozmaite źródła donoszą, np. że 442 początkowo występował z polskimi silnikami i głowicami, a później zostały one zastąpione częściami japońskimi bez zmiany oznaczenia modelu magnetofonu.
Niewątpliwie to jeden z bardziej atrakcyjnych wizualnie magnetofonów. Zresztą tak jak wieża z której pochodzi. Magnetofony te występowały w kolorze srebrnym z nadrukiem czarnym lub kolorowym i w kolorze czarnym z nadrukiem złotym lub kolorowym (jak poniżej). Wersja srebrna była dyżurna dla serii 41x. Z kolei 43x/44x najczęściej występują w kolorze czarnym z kolorowym nadrukiem.
Konstrukcja jest niecodzienna - w końcu to magnetofon z wysuwaną szufladą.
Parametry techniczne były dobre. Pasmo przenoszenia dla taśm chromowych (co najmniej dla niektórych modeli) jest określane jako "nie mniej niż" 16kHz. Z drugiej strony hobbiści, zwani audiofilami, potrafią narzekać na wysoki poziom przydźwięku sieciowego. Mimo to i mimo braku odpowiedniej adnotacji na obudowie, pasjonaci krajowej techniki zwykle ten magnetofon określają jako klasę Hi-Fi. Można chyba uznać, że są to rozważania na poziomie RWPG ;) . Tzn. to nie jest magnetofon z najwyższej półki, ale w swoim czasie był naprawdę niezły. Dzisiejsi specjaliści od marketingu na pewno zaliczyli by go do klasy "premium".
Łyżka dziegciu: Magnetofon i wieża były produkowane w zasadzie pod koniec lat 80-tych i na początku 90-tych XX w. Jednak stylistyka, mimo że atrakcyjna, to reprezentuje raczej początek lat 80-tych... Podobnie z technologią. Pod koniec lat 80-tych zachodnie magnetofony w tej klasie były już wyposażane w sterowniki mikroprocesorowe. Umożliwiało to np. komunikację z innymi modułami wieży i m.in. zdalne sterowanie miękkiej mechaniki magnetofonu. Także przy pomocy pilota. Rodzina magnetofonów MDS-41x/43x/44x(x) jest w zasadzie sterowana analogowo, a najbardziej zaawansowane układy scalone w jej konstrukcji (pomijając redukcję szumów) to układy serii TTL. Prawdopodobnie prace nad tymi magnetofonami były bardzo przedłużone lub nawet okresowo zawieszone z uwagi na kłopoty gospodarcze i polityczne w kraju.
Galeria przedstawia MDS-442 wyprodukowany w marcu 1989r.
"Panel informacyjny" i oświetlenie wyglądają imponująco nawet w świetle dnia.
Kolorowe nadruki trochę "rażą".
Ale w sumie nie są krzykliwe. Niektóre zachodnie urządzenia z tego okresu potrafią wyglądać znacznie gorzej.
Napisy na panelu w świetle dnia są niebieskie, a w półmroku, podświetlone, stają się żółto-białe.
Mechanika jest w pełni funkcjonalna niezależnie od tego, czy szuflada jest otwarta, czy zamknięta. Tzn. można odtwarzać lub przewijać kasetę z otwartą szufladą.
Szuflada też jest podświetlana.
Widok z otwartą szufladą.
Wnętrze - widok z boku od strony szuflady. Silniki już Japońskie.
Wnętrze - widok z góry. Zwraca uwagę gęste upakowanie elektroniki. Magnetofony z tego okresu zwykle miały "prawie pustą" obudowę. Należy pamiętać, że magnetofony MDS-41x/43x/44x(x) mają dużo niższą obudowę niż magnetofony bez szuflady. Szuflada za to zajmuje sporo miejsca wewnątrz obudowy. Konstruktorzy nie mieli łatwo.
Widok na głowice. Głowica uniwersalna wyprodukowana w Japonii.
Układ redukcji szumów na układach firmy Philips TEA0665. Po jednym na kanał.
dr inż. Szymon Dowkontt
