LD: Różnice pomiędzy wersjami

Wersja z 10:20, 8 lip 2016

Laser Disc (LD)

Historia

Tak się składa, że optyczne nośniki danych od zawsze były powiązane z zapisem obrazu. Prawdopodobnie pierwsze udane próby w tym zakresie przeprowadził David Paul Gregg i w roku 1958 zaprezentował pierwsze urządzenia. Zaprezentowany system wykorzystywał światło przechodzące przez płytę. Dopiero w 1969 r. Philips opracował pierwszy "Videodisk" wykorzystujący do odczytu światło odbite od płyty. Do prac włączyła się amerykańska firma MCA Inc. Do pierwszej publicznej demonstracji urządzenia opracowywanego wspólnie przez firmy Philips i MCA doszło w roku 1972. Jednak doprowadzenie urządzeń do formy produktu który mógł być oferowany na rynku konsumenckim zajęło parę lat. Wymagało to m.in. zastosowania światła laserowego do odczytu płyty. I tak pierwsze urządzenia dostępne w sprzedaży wykorzystujące nazwę "LaserDisc" zostały zaprezentowane w roku 1978. W tej wczesnej fazie system był w USA znany pod nazwą DiscoVision. MCA produkowała nagrania, a Philips odtwarzacze. Współpraca ta nie przeszła próby czasy. Nazwę LaserDisc wprowadziła na rynek dopiero firma Pioneer po zakupie licencji od Philipsa w roku 1981. Z bardziej szczegółowym rysem historycznym można się zapoznać np. tutaj.

Wstęp

Zasięg

Rodzaje płyt

Laser Disc i komputery

Przemysłowe odtwarzacze LD i te o bardziej profesjonalnym zacięciu były wyposażane w interfejs RS-232c. Umożliwiał on komunikację z komputerem. Możliwe było pełne sterowanie odtwarzaczem. Przede wszystkim możliwe było odtwarzanie nie tylko wybranych ścieżek (track), ale także wywoływanie pojedynczych obrazów. Tego typu odtwarzacze były używane przede wszystkim w systemach kiosków multimedialnych. W tego typu interfejs były też wyposażane urządzenia wyższej klasy, co do których istniała szansa, że będą wykorzystywane profesjonalnie.

Odtwarzacze LD z portem RS-232c były jednak ówcześnie dość drogie. Z tego powodu w latach 90-tych pojawiły się również interfejsy umożliwiające sterowanie zwykłymi, nie profesjonalnymi odtwarzaczami przez komputery Amiga i Atari ST. Były to proste interfejsy łączące wybrane wyprowadzenie ("pin") portu równoległego (poziom sygnałów TTL) z gniazdem zdalnego sterowania / zarządzania (przez system audio-wideo - "wieżę") w odtwarzaczu. Takie połączenie udawało się zrealizować w większości odtwarzaczy LD firmy Pioneer o oznaczeniu typu większym niż 800. Sterowanie można było realizować z dokładnością do pojedynczych ścieżek. Było to wykorzystywanych w przygodowych grach komputerowych. Na myśl przychodzą mi takie tytuły jak np. Dragons Lair i Arctic Fox. Ostatnim rozwiązaniem tego typu, wprowadzonym na rynek już chyba po oficjalnym zaprzestaniu produkcji tych komputerów, było bezpośrednie sterowanie odtwarzaczami przez podłączany do ich interfejsów równoległych port podczerwieni. Tzn. komputer po prostu udawał pilota odtwarzacza.

Z naszego punktu widzenia były to dość kosztowne rozwiązania "home entertainment", z uwagi na konieczność posiadania LD ;) . Jednak w krajach wysoko rozwiniętych, w których odtwarzacze LD były dostępne, miało to pewien posmak rozsądku. W szczególności, że napędy CD-ROM dla w/w komputerów pokazały się na rynku z dużym opóźnieniem i były zaporowo drogie...

Żaden z powyższych systemów nie umożliwiał mieszania obrazu z komputera z obrazem odtwarzanym przez LD. LD musiało być podłączone do swojego własnego monitora lub telewizora. Był to jeden z powodów wyparcia LD przez Philips CD-i z rynku profesjonalnego.

Powrót do CED, LD, CD-i Etc.